FROM ORAL CULTURE TO WRITTEN CULTURE: THE CONSTRUCTION OF FICTIONAL LANGUAGE

Bu çalışmada, “tarihsel gelişim” ve “kurmaca” ilişkisi, Jaques Lacan’ın özne teorisi dikkate alınarak sorgulanmıştır. Amaç, kurmacanın toplumsal değişimle ilişkisini kuramsal bir çerçevede ortaya koymak metnin ön plana çıkan özelliklerini “dilin inşa”sı bağlamında çözümlemektir. Buna göre olayların/otoritelerin etkisiyle değişime uğradığı her dönemin tipik taşıyan güdümlü deneyimin sonucunda çıktığı tespit edilmiştir. Çalışmanın iddiasını desteklemek amacıyla dönemlerin karakteristik taraflarını yansıtabilecek iki metin (Oduncu Kızı, Felatun Bey ile Rakım Efendi) seçilmiştir. Dilin onun tarihsellikle olan bağı, Lacancı terminoloji örnek metinlerden kalkılarak irdelenmiştir. 
 Lacan, teorisini “dil” iktidarı üzerinden kurar. İktidar olarak dil, sözlü kültürden günümüze dek değişmez yasalarında farklı kılıklarla çıkar. Her dönem esasında “önceki”ini –bastırılmış olanı- de içerir, bastırılmış tehdit unsuru aynı zamanda kaybedilmiş olanın (nesne kaybının) kazanılabileceği düşüncesiyle hareket eder. kültürde yalın, ideal özelliklere sahip, hayalî dünyanın hikâye anlatıcısıyla karşılaşmak mümkündür. Toplumun doğayla bütünlük kurma isteği “birey”in daha keşfedilmemiş olması okura kurmaca deneyimi sunar. karşılık yazılı kültüre geçişle birlikte akılcı yasaların anlatı, dış gerçekliği “nedensellik” yasası temelinde temsil etmeye başlar. toplum üzerinde tahakküm kurduğu, modern dönemde Batılı olma fikrinin kurmacaya da sızdığı dilin bu fikirlerin taşıyıcılığını üstlendiği söylenebilir. Postmodern ise gerçekliğe duyulan güvenin azaldığı, şüphenin arttığı yerleşik anlatı yasalarının askıya alındığı gözlemlenebilir. Özellikle 1950’li yıllardan sonra metinlerin akıldışı üslûpla köktenci biçimde bütün dil yasalarını reddettiği edilebilir.